ممکن است کودک باوجود تلاشی که کرده در انجام تکلیفش ناموفق باشد یا اینکه تکالیفش را با اشتباه انجام دهد. در این مواقع ممکن است بدون اینکه بخواهید با گفتن برخی حرف‌ها اعتماد به‌نفس او را ضایع کنید:
– تو همیشه کارت همینه؟ شده تا حالا کاری رو درست انجام بدی؟
– هیچ معلومه حواست کجاست؟ نمی‌تونی بدون من تکلیفت رو انجام بدی؟
– بعد از این همه ساعت مشقی که نوشتی اینه؟ این خرچنگ قورباغه‌رو که تو آفتاب بذاری راه می‌افته!
– چت شده؟ فکر نکنم این‌طوری هیچ‌وقت چیزی بشی!
– سارا رو ببین! نصف امکانات تو رو نداره ولی تکالیفش رو همیشه بهتر از تو انجام می‌ده!
به جای گفتن این جمله‌ها بهتر است با مهربانی جاهایی را که فکر می‌کنید اشتباه انجام داده با یک علامت کوچک مشخص کنید و از او بخواهید بعد از استراحت کوتاهی، دوباره به آنها توجه کند.
- درست و به موقع تشویق کنید
به خاطر داشته باشید هر کسی برای کاری که انجام می‌دهد به انگیزه و دلگرمی نیاز دارد. اشتباهی که اغلب والدین مرتکب می‌شوند این است که فکر می‌کنند مشوق باید یک شیء گرانقیمت یا یک کار بزرگ باشد تا نتیجه‌بخش باشد، در حالی که اصلا این‌طور نیست. شما می‌توانید با توجه به شناختی که از فرزندتان دارید شیوه‌های خلاقانه‌ای را برای تشویق او پیش بگیرید.
- در صورتی که فرزندتان تکالیفش را انجام نداد، قاطعانه برخورد کنید.
منظور از برخورد قاطعانه به هیچ‌وجه برخورد خصمانه نیست. سخنانی از این قبیل که «من با تو چه‌کار کنم؟ چند بار باید به‌خاطر انجام ندادن تکالیفت خجالت‌زده شوم؟ تا به حال شده که بتوانی کاری را آن‌طور که باید انجام بدهی؟» فقط فرزندتان را تحقیر و خودباوری او را نابود می‌کند. با این کار فقط خشم و عدم کنترل خود را به او منتقل می‌کنید نه قدرتتان را. شما پدر و مادر هستید، قدرت دست شماست. شما ناچار نیستید مشاجره یا التماس کنید یا سر فرزندتان فریاد بزنید. کافی است قاطعانه انتظارتان را مطرح کنید. چطور؟ با او به گوشه‌ای خلوت و دور از چشم دیگران بروید. درست به چشمانش نگاه کنید و انتظارتان را آرام و شمرده، روشن و قاطع بیان کنید.
مثلا بگویید: «در این خانه مهم‌ترین مسئولیت تو این است که تکالیفت را انجام دهی و خودت به تنهایی باید از عهده این کار بربیایی. در این مورد نباید جر و بحثی باشد. از تو می‌خواهم در حد توانت آنچه را که روزانه باید انجام دهی به بهترین نحو به انجام برسانی
