چرا جهان باید هدفمند باشد؟

ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺎﻥ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﺪﻑ ﻭ ﻣﻘﺼﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ .
ﻣﺎ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺗﯽ ﺍﻟﮕﻮ ﯾﺎﺏ ﻫﺴﺘﯿﻢ .
ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﻭ ﻫﺪﻑ ﻫﺴﺘﯿﻢ .
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻫﺪﻓﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺧﺎﻟﻘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ، ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻟﻘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﺳﺘﺮﮒ ﭼﺎﺭﻟﺰ ﺩﺍﺭﻭﯾﻦ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ، ﺗﻨﻮﻉ ﺯﯾﺴﺘﯽ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﯾﻤﯽ ﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺩﺳﺘﯽ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯽ ﻫﺪﻑ، ﺑﺮﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺍﺳﺖ،ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺩﻗﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ‏« ﺗﺼﻮﺭ ﻧﮑﺮﺩﻧﯽ ‏» ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ .
ﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻝ ﻭ ﺑﻨﯿﺎﺩﯼ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﺷﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﻫﺎ، ﺍﻣﯿﺪ ﻫﺎ ﯾﺎ ﻫﺮﺍﺱ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺍﻣﯿﺎﻝ ﻣﺎﻥ .
ﺩﺍﻧﺶ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﻣﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ .
ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﭘﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﮐﻼﺳﯿﮏ، ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﻔﯿﺎﺕ ﻋﻠﻤﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﮐﺸﻒ ﺍﯾﻨﺸﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﻀﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮔﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺗﺎ ﻓﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﻡ، ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ، ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ .
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﯾﮑﻢ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺸﺎﯾﺶ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻋﻠﻤﯽ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ، ﻓﻬﻢ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﯽ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ، ﯾﮏ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺧﻼ ﺳﺎﮐﻦ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮑﺼﺪ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺍﺗﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﺷﻔانی ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﺩﺵ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺴﻄﺢ ﻧﯿﺴﺖ .
ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﺮﭘﺎﯾﻤﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ .
ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﯽ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺧﻼ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ، ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﺪ .
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﮐﺎﺋﻨﺎﺕ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﻨﺒﺴﻂ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺗﺼﺎﻋﺪﯼ ﺍﺳﺖ .
ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺷﺎﻥ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .
ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺎﺳﺖ .
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ، ﺑﺨﺶ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .
ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﯿﻠﯿﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ، ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﻗﺮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ : ﯾﮏ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺳﺎﮐﻦ ﺍﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﺵ .
ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﺪﻩ، ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺷﺘﺎﺏ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺳﺮﻥ، ﺷﻮﺍﻫﺪﯼ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺑﻮﺯﻭﻥ ﻫﯿﮕﺰ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﻭ ﺟﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺫﺭﺍﺕ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺯﻭﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺷﮕﻔﺘﯽ آفرینش  ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﻣﯽ ﻭ ﻧﺴﺒﯿﺖ ﻋﺎﻡ، ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ .

قسمتی از سخنرانی لارنس ﮐﺮﺍﻭﺱ