هر اندازه آدمی بهتر بتواند به وقت شادمانی بخندد،
به وقت اندوه بگرید،
برای تعیین حد و مرزها ابراز خشم کند،
با شور و اشتیاق به معاشقه بپردازد
و محبت را با گشودگی و بی‌قید و شرط ببخشد و بپذیرد،
به همان اندازه از رنج به دور خواهد بود
و هر چه آدمی بیشتر با لذت هستی درآمیزد،
نسبت به خود
و دیگران بخشنده‌تر خواهد شد.
هیجان‌ها به ما کمک می‌کنند تا رفتارمان را تنظیم کنیم؛
حالات درونی و وضعیت روابط‌مان را زیر نظر بگیریم؛
یادگیری‌مان را بهتر کنیم؛ تصمیم‌گیری‌هایمان را آسان‌تر کنیم
و به زندگی‌مان معنا بخشیم …
