بارداری دو قلوها

در هفته هشتم بارداری متوجه شدم که دوقلو دارم . من هیجان زده بودم، اما می ترسیدم، زیرا همیشه چند قلوزایی خطراتی دارد. در ۱۴ هفتگی، سونوگرافی نشان داد که نوزادان ممکن است دوقلوهای همسان باشند، که گاهی اوقات می تواند خطر بیشتری را به همراه داشته باشد، بنابراین من به یک مطب پرخطر جنین مادر ارجاع شدم. (کودکان جفت مشترک داشتند، اما با هم برادر هستند.) به علاوه، در تمام دوران بارداری می دانستم که استراحت در رختخواب می تواند هر زمانی باشد. همسرم، جیمز، و من با یک جدول زمانی سریع عمل کردیم تا برای تولد نوزادان آماده شویم، زیرا مطمئن نبودم بتوانم با دوقلوها ترمیم کنم.

در کل بارداری تقریبا بی عیب و نقصی داشتم. تهوعم در ۱۲ هفتگی فروکش کرد و تا ۱۰ روز قبل از زایمان کار کردم. اما در هفته ۳۵ سونوگرافی نشان داد که یکی از نوزادان رشد چندانی نداشت. دکتر نگران بود که این می تواند نشانه ای از پیر شدن جفت من باشد. من اصلا گشاد نشدم ولی پیشنهاد داد در هفته ۳۷ القا شوم . وقتی آنها مرا وادار کردند، قصد داشتم زایمان طبیعی داشته باشم، اما بعد از بیش از ۲۴ ساعت کار با پیشرفت کمی، سزارین را انتخاب کردم. وقتی فهمیدم دوقلو دارم، دو هدف داشتم: می‌خواستم به هفته ۳۷ برسم و می‌خواستم دخترانم بیش از ۵ پوند وزن داشته باشند. با وجود اینکه در نهایت سزارین شدم، چون به اهدافم پی بردم، بارداری خود را موفقیت آمیز می دانستم.

من نمی‌دانستم با یک بچه چه انتظاری داشته باشم. بنابراین این واقعیت که قرار بود دو بچه داشته باشم واقعاً مرا به فکر فرو برد.» – جانلا گیلورد، کوبلسکیل، نیویورک

در ۱۲ هفتگی متوجه شدم که دوقلو دارم. من و شوهرم مارک کاملا شوکه شده بودیم. تصمیم گرفتم به یک متخصص زنان دوقلو مراجعه کنم زیرا سنم بزرگتر بود (در ۳۷ سالگی زایمان کردم) و فکر می کردم بهتر است در یک مطب که برای مادرانی که چندقلو دارند مراقبت شود. من تا هفته ۱۴ حالت تهوع داشتم، اما متوجه شدم که نگه داشتن غذا در معده ام کمک می کند. در سه ماهه دوم ، احساس خیلی خوبی داشتم، اما خیلی سریع بزرگ شدم. (بعد از اینکه ۳۰ پوند اضافه کردم دیگر به ترازو نگاه نکردم.) در پایان سه ماهه دوم بارداری، احساس ناراحتی زیادی داشتم. به خاطر بزرگی شکمم خوابم سخت بود. در سه ماهه سوم ، تابستان بود و ورم زیادی داشتم.

من پیش بینی نمی کردم که ترم کامل بروم چون به من گفته بودند که احتمال این اتفاق برای دوقلوها کم است، اما سونوگرافی هفتگی من نشان داد که دهانه رحم من گشاد نشده است. به من استراحت نمی دادند، اما در هفته ۳۵ بیشتر اوقات دراز می کشیدم. تصمیم گرفتم در هفته ۳۸ سزارین برنامه ریزی شده انجام دهم. من چهار روز در دوران نقاهت بودم و یک هفته بعد دوباره به بیمارستان رفتم زیرا هنوز خونریزی داشتم. معلوم شد که بخشی از جفت هنوز چسبیده بود و باید برداشته می شد. توصیه من به مادران چندقلو: در مورد چرت زدن یا وقت گذاشتن برای خود احساس گناه نکنید. بارداری دوقلو کار سختی است.

پسرانم، مکس و لوکا، زمانی که در ۳۱ هفتگی به دنیا آمدند آنقدر کوچک بودند که من از برداشتن آنها می ترسیدم.

من و شوهرم آنتونی دو سال تلاش کردیم تا باردار شویم. من یک دور Clomid، سه دور لقاح داخل رحمی (IUI) و سه دور لقاح آزمایشگاهی (IVF) انجام دادم قبل از اینکه چهارمین تلاش در نهایت جواب داد. پنج هفته بودم که متوجه شدم دوقلو دارم.

بارداری سختی داشتم من از شش هفتگی لکه بینی شروع کردم و تا هفته دوازدهم ادامه داشت. در هفته ۲۰، دست ها و پاهایم شروع به خارش کردند و تشخیص داده شد که مبتلا به کلستاز بارداری هستم ، یک بیماری کبدی که می تواند خطر زایمان زودرس و مرده زایی را افزایش دهد. بلافاصله دارو مصرف کردم و در هفته‌های بعد، ضربان قلب نوزادان هفته‌ای دو بار کنترل شد. در هفته ۲۴، یک سانتی‌متر گشاد شدم و دکترم توصیه کرد که برنامه کاری‌ام را اصلاح کنم تا بتوانم از پا نمانم، که انجام دادم. اما در هفته ۲۸، من مبتلا به پره اکلامپسی شدم . در بیمارستان بستری شدم و استراحت کردم.

در بیمارستان خواب نبودم. من غرق شدم زیرا دوقلو داشتم و از نظر ذهنی برای مادر شدن آمادگی نداشتم. و من نگران بچه ها بودم. در هفته ۳۱ آبم پاره شد و سزارین شدم. پسران من، مکس و لوکا، به ترتیب ۳ پوند و ۲ اونس و ۳ پوند وزن داشتند. نکته شگفت انگیز این بود که به محض زایمان، فشار خونم به حالت عادی برگشت و خارش کاهش یافت. به جز درد سزارین حس خودم را داشتم. دیدن نوزادانم با این همه لوله در بخش مراقبت های ویژه نوزادان سخت بود ، اما با برداشتن لوله ها، من به عنوان یک مادر احساس اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردم. مکس و لوکا بعد از پنج هفته بستری شدن به خانه آمدند و اکنون تا آنجا که می توانند سالم هستند.

روزی که بچه‌هایم را به دنیا آوردم کاملاً مبهم است و به‌طور غیرقابل حذفی در خاطره محو شده است.» – الساندرا دوبین

پس از یک راه طولانی و سورئال به سزارین برنامه ریزی شده ام، کاری برای انجام دادن باقی نمانده بود جز اینکه چند دوقلو به دنیا بیاورم. در ۲۲ ژوئیه، در هفته ۳۸، ما واقعاً خواب بودیم که ساعت ۴ صبح زنگ هشدار به صدا درآمد. شوهرم دیوید نمی‌توانست بفهمد چرا مزاحم می‌شوم، اما البته می‌دانستم ۱) عکس‌هایی وجود خواهد داشت! و ۲) ممکن است مدت زیادی طول بکشد تا من دوباره چنین شاهکاری را انجام دهم.

برای آخرین بار به عنوان یک خانواده دو نفره با چمدان های بسته از خانه خارج شدیم. صبح زود گرم و زیبا بود و ما عکسی از ماه بر فراز خانه مان گرفتیم. دقایقی بعد، به مرکز پزشکی Cedars-Sinai رسیدیم، جایی که در ساعت ۵ صبح مکان های پارکینگ برتر را انتخاب کردیم – رویایی برای یک لس آنجلنو، و شروعی فرخنده برای یک روز بزرگ! متوجه تابلویی شدم که پارکینگ با تخفیف هفتگی را تبلیغ می‌کرد، و در حالی که خود را به بیمارستان رساندم، از متصدی پارکینگ پرسیدم که چگونه کارت هفتگی را بگیرم، که در طول اقامت چهار روزه ما ۱۰ دلار صرفه‌جویی می‌کند. دیوید باور نمی‌کرد که من انرژی لازم برای تمرکز روی چنین کاری را پیدا کرده‌ام، اما به او یادآوری کردم که هر دلار با دو نوزاد در راه است! و من هیچ چیز نیستم، اگر برای یک معامله عالی هولناک نباشم.

ما به داخل رفتیم تا برای زایمان و زایمان بررسی کنیم، روی همان میزی که در تور زایشگاه خود دیده بودیم ، زمانی که واقعیت این روز بی نهایت دور به نظر می رسید – گویی واقعاً در سیاره دیگری به جای چند هفته فاصله است. این بار، این ما بودیم که برای تحویل نوزادان به بیمارستان مراجعه می‌کردیم و هنوز پردازش آن بسیار بزرگ بود.

ما با پرستار فوق‌العاده‌مان، گریزلدا، آشنا شدیم که آن روز ۱۴ ساعت با ما بود. او همه ما را آماده کرد، خط IV من را اجرا کرد و دو مانیتور جنین، یکی آبی و دیگری صورتی را بست. او فرشته نگهبان من – در میان بسیاری – در طول اقامت ما خواهد بود.

در نهایت، به اتاق عمل، جایی که در حال پخش بود، رفت. وقتی که ایستگاه پاندورا را انتخاب کرد، ظاهراً متخصص بیهوشی به ترجیح من برای هیپ هاپ دهه ۹۰ احترام گذاشته بود. یادم می‌آید که بازی منظمی را روی اسکراب‌های بیمارستان ثبت کردم که وحشت شروع شد. من بیش از همه نگران این قسمت از روز بودم: دیوید باید بیرون در سالن بماند، زیرا تیم ستون فقرات من را مدیریت می‌کرد. این تنها زمانی بود که باید از هم جدا می شدیم. همانطور که به پهلو روی میز عمل نشسته بودم و پاهایم آویزان بود و پشتم باز بود، گریزلدا دستانم را فشار داد و پیشانی به پیشانی به من خم شد. من همیشه حمایت های دلسوز او را به یاد خواهم داشت.

به زودی، بیهوشی شروع به اثر کرد، و من ذره ای از این احساس خوشم نیامد – احساس اینکه بدنم از سینه به پایین محو شده است، و هیچ تضمینی وجود ندارد که بتوانم دوباره آن را احساس کنم. وحشت کردم.

تیم به دیوید اجازه داد تا زودتر وارد شود، و همچنین پروپوفول را به دلیل اضطراب وارد IV من کردند. دیوید از ابزارهای موجود در جعبه ابزارش برای آرام کردن من استفاده کرد: او فهرستی از کلمات را که با تصاویر و خاطرات مورد علاقه من مطابقت داشت، به صدا درآورد. “اولین رقص ما… ماه عسل بورا بورا… غواصی در بلیز… ساحل در ریو…” او به خاطر اعصاب خودش از بسیاری از چیزهای مورد علاقه من که در آن لحظه فکر می کرد نام برد. ، او فقط لیست را تکرار کرد.

شنیدم که پزشک زنانم می‌گفت: «الان به رحم رسیده‌ایم»، اما کمتر نگران پیشرفت جراحی بودم و بیشتر مشتاق بودم دوباره بدنم را احساس کنم. به زودی این فریاد را شنیدم: پسرم در دنیا بود. صورت دیوید درست روی صورت من معلق بود، و با اینکه دهانش با ماسک سبز بیمارستانی پوشیده شده بود، می‌توانستم ببینم که چشمانش از احساسات منفجر شد. پسر ما.

شخصی وزن را اعلام کرد: شش پوند، شش اونس. سپس گریه دیگری و وزن دیگر: پنج پوند، ۱۲ اونس. دخترم هم بیرون بود. هر دو به طرف دیگر جایی که اتاق بسیار بزرگی برای مراقبت های اولیه پزشکی آنها بود منتقل شدند. شنیدم که یکی به دیوید گفت: “…به غیر از این، او عالی است.” صدا زدم تا سعی کنم معنی آن را بفهمم. معلوم شد دمای بدن دخترم پایین بود، اما او به سرعت گرم شد. و فراتر از آن، آنها کامل بودند. در حالی که دکتر همه را به من بخیه زد، احساس کردم کشش ریتمیک. و سپس کسی (دیوید بود؟) بچه ها را به سینه من آورد تا بتوانم آنها را برای اولین بار نگه دارم، یکی زیر هر بازو. ما الان یک خانواده چهار نفره هستیم — تصور کنید.

از اتاق عمل به اتاق ریکاوری بعد از عمل منتقل شدیم، جایی که پدر و مادرم با بادکنک های صورتی و آبی آمدند و بچه ها را نگه داشتند. ما برای اولین بار نام آنها را به اشتراک گذاشتیم: مایا زوئی و جردن اسکار. جردن در بدو تولد مانند من بلوند پلاتین بود و مایا موهای تیره داشت – چیزی که او از پدرش گرفت و من هرگز انتظارش را نداشتم. آنها در شیرینی خود ویرانگر بودند و برای کلمات بسیار ارزشمند بودند. چقدر غیر محتمل و جادویی است که ما آنها را درست کردیم و من آنها را به داخل بردم!

از آنجا به جایی که قرار بود چهار روز آینده اتاق ما باشد، رفتیم. معلوم شد، ما دوباره حرکت می کنیم.

 ۸ حرفی که نباید به یک مادر دوقلو گفت

در حالی که تیم پرستاران در حال انتقال من از گارنی به تخت بیمارستان بودند، متوجه خون زیادی شدم. گفتم: طبیعیه، درسته…؟ سکوت متمرکزی برقرار شد و سپس پرستار دوم به گریزلدا گفت: “فقط من هرگز لخته ای به این بزرگی ندیده ام.” به سرعت، نوزادان در راه رفتن به مهد کودک از اتاق ناپدید شدند و اتاق کوچک ما پر از جمعیت شد. دیوید گفت که او علاوه بر ما ۹ نفر را هم شمرد. یکی از دکترها واقعاً جوان بود و من او را دوگی هوسر صدا کردم. من پروپوفول زیاد مصرف کردم. و من داشتم خونریزی می‌کردم: رحم من از حمل ۱۲ پوند و دو اونس بچه تا دوران کامل منبسط شده بود که مانند یک نوار لاستیکی بیش از حد کشیده نمی‌توانست منقبض شود.

در دوره‌ای دور دیگر، یا در نقطه‌ای دیگر از جهان، ممکن است این پایان کار من باشد. اما با دسترسی به چنین مراقبت های بهداشتی با کیفیت و به لطف پزشکی مدرن، نگران مرگ و میر خود نبودم. با این حال، من برای حل این وضعیت نگران بودم و فکر می‌کردم که بالا و پایین رفتن دماسنج در دهانم تظاهر فیزیکی از اضطراب من است. در واقع، بعداً متوجه شدم که تکان خوردن فقط یک عارضه جانبی استاندارد داروهای مخدر بود.

گریزلدا بارها و بارها روی شکم من پس از عمل فشار داد. این درمان آرامش‌بخش مانند آبگرم نیست که وقتی او گفته بود قرار است به طور دوره‌ای رحم را ماساژ دهد، تصور می‌کردم. Doogie Howser دسته ای از داروها از جمله Pitocin را تجویز کرد. و در عرض چند ساعت مشکل خونریزی من برطرف شد.

برای شب اول، به‌جای بخش استاندارد زایمان و زایمان، به بخش مراقبت‌های حاد بیمارستان منتقل شدیم، و نوزادان دوباره به ما ملحق شدند و بیشتر آن روز اول را با آرامش می‌خوابیدند – همانطور که برای همه ما مه‌آلود بود. ظاهراً وضعیت من کمی توجه را ایجاب می‌کرد، و سرپرستار به عنوان اولین ایستگاه در شیفتش بعد از ظهر همان روز برای بررسی من آمد. به او گفتم که خیره‌کننده است و شبیه نیا لانگ است، زیرا هنوز مورفین و پروپوفول مصرف می‌کردم و ظاهراً بدون فیلتر بودم. (و چون او بود و کرد.)

بیرون از پنجره، می‌توانستم ببینم که آن شب بالاخره دارد می‌افتد، بدون هیچ سؤالی، شدیدترین، شگفت‌انگیزترین و جادویی‌ترین روز زندگی من: روزی که معجزات دوقلوی من به دنیا آمدند.