خلا روحی، علت عمده‌ی آن است که آدمیان به دنبال معاشرت، سرگرمی و انواع تجملاتی می‌روند که بسیاری از مردم را به اسراف
و سرانجام به فقر می‌کشاند.
کسی که از نظر ذهنی پُرمایه است به دنبال زندگی آرام، با قناعت و درحد امکان بدون درگیری است.
از این رو، پس از اندک آشنایی با کسانی که به اصطلاح همنوع او هستند، به انزوا کشیده می‌شود
و اگر شعوری در حدّ کمال داشته باشد،
تنهایی را برمی‌گزیند.
زیرا آدمی هرچه در درونِ خود بیشتر مایه داشته‌باشد،
از بیرون کمتر طلب می‌کند
و دیگران هم کمتر می‌توانند
چیزی به او عرضه کنند.
انسانِ کم‌مایه از هیچ چیز به اندازه‌ی خود نمی‌گریزد.
زیرا در تنهایی،
هنگامی که هرکس به خویشتنِ خود باز می‌گردد،
معلوم می‌شود که در خود چه دارد …
